شبِ وصل

يــــك امشبــــى كه در آغوش مـــــاه تابانم
ز هر چه در دو جهان است روى گردانم
بگيـــــر دامن خورشيد را دمــــــى اى صبح
كــــه مــه نهاده سر خويش را به دامانم
هــــزار ساغـــــر آب حيــــات خــــوردم از آن
لبـــــان و همچـــو سكندر هنوز عطشانم
خـــــداى را كـه چه سرّى نهفته اندر عشق
كــــه يــــار در بر من خفته، من پريشانم
نـــــدانــم از شب وصل است يا ز صبح فراق
كـــه همچــو مرغ سحرگاه، من غزلخوانم
هــــــزار سال اگـــر بگذرد از اين شب وصل
ز داستــــان لــــطيفش، هـــــــزار دستانم
مخوان حديث شب وصل خويش را، «هندى»
كـــــه بيمنـــــاك ز چشــــمِ بــــدِ حسودانم